Ал кезекте сен тентек кыз эселек,
Мен да бала сүт оозумдан кетелек.
Жар бооруна экөөлөп,
Орок менен үй куруп,
Жаңы гана үйлөнүп,
Көчүп келдик дечү элек.

Кайырма:
Алтын балалык,
Бизди ойноткон.
Мага билгизбей,
Сүйүүмдү ойготкон.

"Кемпир!" десем, мен колуңдан жетелеп,
"Белим, ий!" деп сен да мага эркелеп.
Чалым байкуш жумуштан,
Чаалыкты деп мени аяп.
Чай кайнаткан күндөрүң,
Али эсимден кетелек.

Кайырма:

Коштошордо коомай кармап колумду,
Сагынба деп санга бөлдүң оюмду.
Жаш күнүмдүн унуткус,
Эстелиги ушул деп.
Карап турдум жалдырап,
Караан үзгөн жолуңду.

Кайырма:
Кош бол, балалык,
Бакыт табарсың.
Өмүр өткөнчө,
Ойдо каларсың...

Эмненидир мен сага арноом керек,
Көз көрүшүү болбойт го кайрадан бир.
Ал күндөргө кайрадан баргым келет,
Эмненидир мен сага арноом керек.

Кайырма:
Сен кайдасың бул күндө, мен кайдамын?
Боз жоргодой таң ашчу жайдакталдым.
Биз жоголдук, экинчи кайрылбайбыз,
Сен кайдасың бул күндө, мен кайдамын?

Жакшы ыр жазып мен сага арноом керек,
Барбы алдыда кездешүү, эч ким билбейт.
Ошол түндө түбөлүк калгым келет,
Жакшы ыр жазып мен сага арноом керек.

Кайырма:
Сен кайдасың бул күндө, мен кайдамын?
Боз жоргодой таң ашчу жайдакталдым.
Биз жоголдук, экинчи кайрылбайбыз,
Сен кайдасың бул күндө, мен кайдамын?

Өзүмдү-өзүм мен эми алдоом керек,
Качандыр бир кездерде жолугам деп.
Ушул ырды жакшы деп арноом керек,
Өзүмдү-өзүм ошентип алдоом керек.

Кайырма:
Сен кайдасың бул күндө, мен кайдамын?
Боз жоргодой таң ашчу жайдакталдым.
Биз жоголдук экинчи кайрылбайбыз,
Сен кайдасың бул күндө, мен кайдамын?

Турам тыңшап селейип үн катпастан,
Дирилдеткен кусалык добушуңду.
Чертким келди менин да ушул күүнү,
Бирок корком албаймын комузумду.

Кайырма:
Жок, жок менин уккум келет башкача үндү,
Жазгырбас жарыгына ишеничтүү.
Жок, жок менин сезгим келет дүйнөдөгү,
Сагынычтын саргайбас албуут күчүн.

Коштоор элем мукамдуу батына албайм,
Үнсүз, тилсиз кысылат эт жүрөгүм.
Кимсиң деги бейтааныш күндүр – түндүр,
Сагынычтан, кусадан алсыраган.

Жыпарын чачып буркурап,
Тоо гүлдөрү кулпурат.
Көздөн учуп элеси,
Көрбөй аны ким турат?

Кайырма:
Кеттим, кеттим мен жөнөп,
Бетке жумшак жел келет.
Терезеге тигилип,
Сулуу кыздар термелет.
Жол жарылса экиге,
Бийик өңдөнүп, чимирилет дөңгөлөк.

Жасалма гүл шаарда көп,
Бирок көңүл бөлүнбөйт.
Жасалса да канча алар,
Тоо гүлүндөй көрүнбөйт.

Кайырма:

Өмүрүмдө самаган,
Тоо гүлдөрү, садагам.
Жүрөк толо сагыныч,
Силерди издеп баратам.

Кайырма:

Биз турмушта аталардан кеч келип,
Тээ батыштан согуш отун кечпедик.
А аталар төрөлө элек биз үчүн,
Кала берди танк алдында тепселип.

Биз турмушта агалардан кеч келип,
Тээ алыстан адам канын кечпедик.
А агалар жаңы баскан биз үчүн,
Кала берди танк алдында тепселип.

Өткөн согуш кан майдандан сес берип,
Турат бүгүн бардык жерде эстелик.
Гүл ордуна койдум ушул ырымды,
Аталарды, агаларды эскерип.

Бул таңды тоскондой соңку ирет,
Соңку ирет көл жээкте калгандай .
Кыйылам кайыктан ыр келет,
Белгисиз, дайынсыз армандай?

Кайырма:
Кайдасың досум, кайдасың курбум?
Кайдасың ушул таңда?
Толкунсуз жээктен, үмүтсүз жээктен,
Узадым алыстадым.

Көл бети толкунсуз табышмак,
Өзгөчө таң тостум бүгүн мен.
Кайыктан ыр дагы алыста,
Мен ага, ал мага күүгүмдөй.

Кайырма:

Мен эми кайда кетип, кайда барам?
Багытым калды сынып карып сапар.
Ырчыдай басып өткөн араң, араң,
Сүйүүнүн ок жолундай жолум татаал.

Кайырма:
Буюрбас жөрөлгөгө айып күнөө,
Жөн гана өмүр жолу ал бир эски.
Сага эми жолукса экен мендей бирөө,
Болбосо менден жакшы, менден эстүү.

Аз- аздап көнгөндүрсүң тагдырыңа,
Турмуштун тартиби бар бурула алгыс.
Мен көндүм бардыгына, баардыгына,
Тирүүлүк бир жолу экен кайталангыс.

Аздан кийин чыгамын түпсүз түнгө,
Кетсем мейли мен жоголуп.
Калат үйдө уктатпаган мени жансыз,
Кароолдогон жалгыздык.

Чыракты үйлөп өчүрөм да,
Эшик аттап чыгар менен ,
бул дүйнөңдөн жок болом.
Таңда мага каттар келмек,
Алыстагы курбулар, достордон.
А менин кайрыларым, кайрылбасым ,
Элейишкен дарактардай белгисиз?.

Каттар күтөр жазда -жайда,
Терезеден ташталган.
Эрксиз учуп жалбырактар,
Жалбырактар бактардан, келер күз.

Билинбестен биздин үйгө келер күз,
Күздө кайтып балким мен да келермин.
Атымды айтып сагынычтуу шыбырап,
Бут алдымда жалбырактар шуудурап.
Эшик ачпай балким кирем мен үйгө,
Кичинекей жыл ойногон көп жылдар,
Эсиңде бекен жамгыр жааган чабылык
Бурчта турар жашыл чырак жагылып.

Күндүр бою бул үйдө өчпөй от күйөр,
Түндөр бою жамгырлар чабар айнекти.
Түндөр бою кат жазып отурармын,
Досторум , ай, алыскы.

Жаздар жайнаар карегимден төгүлдү,
Кагаз, сыя, сагынычым да түгөнүп.
Каттар жашыл кагаздарда чапталар,
Уктайм балким таң алдында жай тынчып.

Көл жатат көңүлдөй таптаза,
Тереңге жашырып сырларды.
Толкундар токтоосуз шарпылдайт,
"Күтпө – деп сүйүүдөн жыргалды".

Кайырма:
Анда эмесе, ак толкундар,
Өмүр бар, махабат бар.
Бир өрттөнбөй тун сүйүүгө,
Бул жашоого канбайт кумар.

Тун сүйүүгө канбайт кумар.

Сагыныч сапары карыбайт,
Саналуу үмүтүм жамгырлайт.
Толкундар бушайман көл калат,
"Кайрылбайт, ал сүйүүң кайрылбайт".

Кайырма:
Өмүрлөр түгөнөөр закымдап,
Өткүндөй жаап өткөн ирмемге.
Толкундар шыбырайт, шыбырайт:
"Жетпейсиң, жетпейсиң сүйгөнгө".

Алыстан сага келем, алыс жактан,
Элесиң тынчымды алып учат ак куудай.
Ал мени десте кармап тосподу,
Ошондо тээ алыстан узатчудай.

Гүл кармап жалгыз келдим кечиргиле,
Жанымда силер билчү сүйгөнү жок.
Унчукпайсың сездиң беле, сездиң беле,
Бүт тааныш, көзгө сүйкүм туш тарабың,
Гүл кудум биздин убактагы.
Жаштарга кыналышкан суктанамын,
Биз сындуу, биздин ошол курактагы.

Ал мени сезиминен чыгарыптыр,
Жалгыз сен кайтып мага гүл кармадың.
Ак сүйүүм ак гүлүңдө калыптыр,
Дайым жаш, дайым сырдуу гүлзарларың.

Күттүм мен, жол карадым сен тараптан,
Төгүлгөн жаанда калып кечке күттүм.
Ошол жол мени жалгыз алып бараткан,
Бир мезгил тагдырыбыз экөөбүздүн.

Күтүүгө үмүт болуп жаралганмын,
Күйүттү ырга айланар тагдыр болдум.
Экөөбүз жаш шаңына бөлөмөкпүз,
Өмүрдө бөлөк түшкөн биздин жолду.

Бөлөк түшкөн,
Өмүрдө бөлөк түшкөн биздин жолду.

Жүрөккө сүйүү из алса,
Сен болдуң аны ырбаткан.
Кара көз койбой тынчыма,
Алгачкы эле сага ыр жазгам.

Көрбөсөм көңүл чыдабай,
Көп карап үйүң мен өткөм.
Артылып колум мойнуңа,
Алгачкы эле жолу сени өпкөм.

Жолуккан жерден жоодурап,
Карегиң мени арбаган.
Кара көз кадыр билерде,
Тун сүйүүмдү сага арнагам.

Жүрөгү дитин берип самаганды,
Теңебейм тирүүлүктө сага жанды.
Болсо да кыялымдан чагылдырам,
Теңдешсиз сүйүүдөгү даражамды.

Кайырма:
Сен азыр жемиш багы мөмөсү бар,
Сен азыр Ак-куу болдуң жөжөсү бар.
Сен азыр капкалуу шаар мен кире албас,
Сен азыр тамырлаган укмуш жылың .

Коболгон тоскоол күчөп багымдары,
Көз жеткен кетериңе жалынбадым.
Туш болуп аз өмүрдөн зор бакытка,
От болуп татаал жолдон жалындадым.
Кайырма:

Шамалдуу уйгу-туйгу күз түнүндө,
Кыйналам уктай албай чоочун үйдө.
Шуулдап теректери шоокум салат,
Көрүнүп терезеден тоо түнүндөй.
Жабыла жалбырактар үн чыгарып,
Күйүттүү жаны тынбай күү чыгарып.
Качырып уйку кушун шуу-шуу этет,
Көңүлдүн шуу-шуу этет тынчын алып.

Терегим, шуулдаба, теректерим,
Эсиме шуулдасаң келет менин:
Өчүңкү өткөн күндүн элестери,
Өкүттүү өмүрүмдүн белестери.
Шуулдаба, терегим, теректерим,
Шуулдасаң ыйлагым келет менин.
Шуулдасаң ыйлагым келет менин,
Теректерим...

Кысылган тоо койнуна кыштагымда,
Түзөңдүн там-ташы бар төш жагында.
Шуулдап миң түп терек турар эле,
Атакем тигип койгон жаш чагында.
Бактылуу оо, ал кезде бир баламын,
Көпөлөк, оюн-күлкү — уулаганым.
Байкабай уктаганым калар элем,
Теректин угуп жатып шуулдаганын.

Бирге өскөн каргадайдан моюндашып,
Кадыр кеч агам экөөбүз коюндашып.
Теректер уктап жатсак, ойготчу эле,
Жел менен желбиртеген шыбырлашып.
Жашыл көркүн жай гана шуулдатып.
Капыстан, аскар тоодой атам ооруп,
Дартынан айыкпаган каза болуп.
Теректер ошондо да шуулдаган,
Жаткандай кошок айтып созолонуп.

Шуулдаба, терегим, теректерим,
Шуулдасаң ыйлагым келет менин.
Шуулдасаң ыйлагым келет менин,
Теректерим...

Бул өмүр өтүп барат зуулдаган,
Зуулдап өтүп барат улуу заман.
А силер жатасыңар, кайрандарым,
Туйбастан терек муңун шуулдаган.
Кадиксиз болсо дагы бир өлүшүм,
Кай күнү өмүрүм түгөнүшүн.
Капарга албай жүрөм, кайрандарым,
Терек күүсүн эшитип силер үчүн.
Жүрөмүн өлбөчүдөй, кайрандарым,
Эшитип терек күүсүн силер үчүн.

Шуулдаба, терегим, теректерим,
Шуулдасаң ыйлагым келет менин,
Шуу ыйлагым келет менин, теректерим.

Бул насыйкат, бул насыйкат,
Бул насыйкат мага калган.
Бул насыйкат сага калган,
Калган керээз бабалардан.
Өттү насыйкат,
Тоолордон, талаалардан, ээ-эй.

Ай кашканы азанатып,
Ат жалына казан асып.
Келген элдин тилеги бул,
Улуу тарыхтын,
Чоктон ысык илеби бул, ээ-эй.

О, мезгилдин өктөмдүгү, ылдамдыгы,
Кандай кезде жаралды экен «Сынган бугу»?
Комуз кылын дирилдетип,
Бириндетип бизге насаат ыр калдыбы, ээ-эй.

Аппак марал ыры жаңырдыңбы сен,
Аппак марал, кайра табылдыңбы сен?
Аппак марал туяк кагат,
Журт которгон сыяктанат.
Каран күнгө, марал, кабылдыңбы сен?

Каран күнгө, марал, кабылдыңбы сен,
Конушуңдан үркүп жаңылдыңбы сен?
Мөлтүлдөп аккан булак кайда,
Моюндаш өскөн улак кайда?
Кадырлуу журтту сагындыңбы сен?
Эй, аппак марал, эй!

Аппак марал,
Артыңдан сая түшүп жебе келет,
Көзүңдө жер айланат, тегеренет.
Жебе келет, жөнө демек!
Турбачы, ак марал, түңүлүп сен,
Турбачы, ак марал, түңүлүп турба.
Жебе жетпейт, чурка түйүлүп сен.

Аппак ак марал, аппак марал жеңилбечи,
Батат, батабы, батып барат өмүр кечи?
Жебе келет, жөнө демек,
Турбачы, ак марал,
Жебе жетпейт, чурка түйүлүп сен.

Ээ-эй!
Жанып өтөбү, жебе жетеби,
Тагдыр чыркырап, тамыр зыркырап.
Марал кубулуп,
Кайып болуп кет эми.
Аппак марал, марал туяк кагат,
Жебе жетпейт, жетет сыяктанат.
Үмүт өчөт, үмүт кайра жанат.

Жанып өтөбү, жебе жетеби,
Билик бүлбүлдөп,
Тагдыр чыркырап, тамыр зыркырап.
Жетсең жебе, жет эми!
Аппак марал, марал туяк кагат,
Жебе жетпейт, жетет сыяктанат.
Үмүт өчөт, үмүт кайра жанат.

Бул насыйкат мага калган,
Бул насыйкат сага калган.
Калган керээз бабалардан:
Канат байлап өмүргө,
Каршы турган өлүмгө.
Карылардан санжыра,
Аппак марал жөнүндө.
Карыбайт элдик ырлар,
Талыбайт элдик үмүт.
Жакшылыктан асты түңүлбөдүң,
Аппак марал неге күлүңдөдүң?..

Төгүлөт жамгыр, жамгыр көчөдө жаз,
Негедир мен жамгырды жакшы көрөм.
Жамгырды жашка окшотуп,
Маанайым пас,
Негедир сени эстесем жашый берем.

Кайырма:
Жыйырманчы жаз, келсеңчи,
Жыйырманчы жаз, келсеңчи.
Жамгырды жашка окшотуп,
Маанайым пас.,
Негедир сени эстесем жашый берем.

Негедир сени эстесем жашай берем,
Өрүктөр түгөл гүлүн ачкан кезде.
Озүмчө өткөндү эстеп убайым жейм,
Абасы жаз жыттанган таңда, кечте.

Кайырма:

Жазымдай жакшы көргөн жароокерим,
Алыста, азыр сезбейт жаздын демин.
Буулугам тар бөлмөдө сыртты карап,
А сыртта жыйырманчы жазым менин.
Кайырма:

Эселек кыз элең бир кезде,
Чачыңа ак бантик байлаган.
Бой жетип кетипсиң бул кезде,
Көркүңө көз таштап, таң калам.

Кайырма:
Нурлуу жүзүң кандай жаркын,
Арманысың кандай жандын?
Чынарым ай, мөлтүрөйсүң эркем,
Тоо булагындай...

Жол жатат созулуп алдыңда,
Азгыраар ар дайым шок күлкүң.
Бой жетип, татына кыз болдуң,
Чачыңда ак бантик жок бүгүн.

Кайырма:

Мезгилге кол создум жалоорун,
Мезгилге эрксизден алдырдым.
Белгисин балалык чагымдын,
Айтчы сен, кай жерде калтырдың?

Кайырма:

Сен эзсең кусалыкка сезимимди,
Жаздыгы салкын желден, кабар улай,
Мен жокто сылай жүр деп саамайынан,
Тапшырдым Ысык-Көлдүн шамаалына.

Жээгине жалгыз келип байыр алдым,
Тургуздум махабаттын пайдубалын.
Жаштыгым татаал жолдон жаңылышып,
Долондон канатымды кайрып алдым.

Кумдан көп биздин күндөр, өткөн-өткөн,
Келермин аман болсо да бир көксөө,
Азыр мен жалгыз учкан, ак куу болуп,
Баратам бакыт издеп Памир көздөй.

Себелеп ойлордун жумшак жамгыры,
Салкын тартып карааның менден узады.
Кетпе алыска, кетпе менин жаштыгым,
Тумчуктурба агызып шаарын ызанын.

Кайырма:

Жылт эткен жылдыздын үзүгүндөй,
Сен кайда кеткенсиң, асылкечим?
Жүрөктө толукшуйт сүйүү жазы,
Сен качан келесиң, асылкечим?

Тереңдерден балбылдап сезим бермети,
Ыйык ойлор шыбырын сенден жашырат.
Күнгө умтулган биздеги жашыл өмүргө,
Аппак жаандай тилектер жаап басылар.

Кайырма:

Көрүнбөй жердин үстү,
Көнөктөп нөшөр төгөт.
Белгисиз кай жаккадыр,
Баратат шумкар жөнөп.
Эңсөөнү чакыргансыйт,
Канаттын кагылышы.
Каректен аккан көз жаш,
Шумкардын сагынычы,
Ал сагынычы.

Кайырма:

Мен бир шумкар сабалаган, сабалаган,
Сага жетпей сабалаган, сабалаган.
Жамгыр менен дүйнө кезип,
Дүйнө кезип бараткан.

Сагыныч жүрөктү эзип,
Эңсөөгө бүтөт канат.
Көрүнбөй жетүүчү жээк,
Ак шумкар күйүп-жанат.
А жамгыр басылбастан,
Кайрадан күчөп барат.
Шумкардын карегинен,
Шумдуктуу көз жаш агат.

Кайырма:

Жамгыр төктү эч басылбай,
Биз келаттык көл-шал болуп.
Жол кароого көз ачырбай,
Бет алдымдан шамал согуп.

Кайырма:

Күн күркүрөп жамгыр төктү.
Ошол күнүм кайда кетти?
Жаштыгымдай же кечээги,
Кайрылбай кетеби?

Жамгыр төктү эске түштүң,
Алыс калган жаштыгымдай.
Сагынтасың жүрөктү эзип,
Колдон учкан ак куумдай.

Кайырма:

Жылдар учат канаттуудай,
Жамгыр төгөт эч басылбай.
Жамгырларда эске түшөт,
Туңгуч сүйүү унутулбай