Кечки тамактын үстүндө апам адаттагы сөзүн баштады.
-Элдин балдары чет өлкө, шаар дебей эле алына жараша окуп, иштеп атышат. Сен эле борбор, Бишкек деп жулунасын.
-Апа, ал жакта мүмкүнчүлүк көп экенин билесиз. Сиз деле өзүнүз каалаган окуу жайда окугансыз го.
Жай сүйлөшүбүз демейдегидей апамдым кыйкырганы, менин ыйлаганым менен аяктады. Дубалга сүйкөнүп ыйлап отуруп көзүм ызгып уктап кетипмин. "Тур ордуңдан, бурчка барып келме келтир" – деген апамдын жүзүн көрүп коркуп кеттим. Жет титиреп жаткан экен, синдилеримдин көздөрү чыгып кетчүдөй коркуп алышкан. Жер силкинип өттү. Апам:
-Көрдүңбү, сага окшоп Бишкекте окуйм дегендердин айынан жер титиреди - деп ойлуу, коркунуч толгон көздөрү менен карады.
Ага карабастан. Көгөрүп туруп алдым да, борборду көздөй бет алдым. Студент болдум. Улам жер титиреген сайын, бирөө шаарда окуйм деп жаткан го деп калам.
Билдирүүнү түзөткөн: aikow92: 23 Январь 2014 - 17:06