[Sushi_wok]

Атасы кайсалап, баласын издеп келе жатты:
-Адилет?
Адилет коздорун жума чалкалады. Терен дем алып, озун бош таштады. Ушунчалык чуркагысы келди. Ушул араба менен достошкондон бери, денсоолукта болуп, эч кимге коз каранды болбой жашоонун озу чон бакыт экенин туйду!
Ичинде ыйлады. Сыртка чыгаргысы келбеди, баарыбир аны эч ким тушунбойт да? Эгер Марал болгондо баары башкача болмок, ал тушунмок, ыйласа сооротмок!
-Сагындым сени эркем!
Ал азыр ошол эркесинин жанында дагы бир кичинекей эркеси бар экенинен кабары жок эле.
Атасынын кебетесин коруп, кайдыгер карап койду:
-Эмне озун олтурот дединиз беле?
Оюндагысын билдирип алганына карбаластай тушту ата:
-Жок уулум, жалгыз калды деп эле..
-Мен олбойм ата! Менин жашагым келет! Мен ушул бойдон эле отуп кетким келбейт!
-Мени кечир уулум!
-Ата, мени Жылдызбек байкеме тапшырынызчы, сиздерге ашыкча жук болгум келбей турат?
-Ал эмне дегенин, кантип мен сени ага берип коем?
-Бербегенде эмне кыласыз мени, же жумушка жарабасам?
-Балам..
-Ата мен байкеми сагындым!
Ата жооп кайтара албады. Уулу олтурган арабаны туртуп, илкий басып келе жатты.

***






Сагындырган мекен! Бахх жытындан!
Кайсы элде журбо, кайсы жердин жашоосунда жашаба, баарыбир озундун мекениндин кереметине, эч нерсе жетпесе керек чиркин!
Марал кызын кучактап, Кубат жукторду алып, сыртка чыгышты.
Шаар жапжашыл болуп, оз кооздугунда экен. Канча жылдар отуп кетти корбогонуно, озунчо толкунданып, Таттууну улам ооп'ооп алат:
-Мен мындай шартта кайрылып келем деген эмесмин, бирок насип экен, кайра келдим! Окунбойм, бул башымдан эмнелер отсо, анын баары сыноо, мен окунбоймун!
Кызы да аны тушунгонсуп, апасынын мойнунан бекем кучактайт.
Кубат кыздын козунон кусалыкты, сагынычты, анан да улбул жанган умут отторун корду:
-Унутпаган экенсин дагы деле, эгер бул жолу да бактындан баш тартсан, анда сени озумдук кылып алуудан башка аргам калбайт! деди ичинен кубурой.
Чон жолдорду аралаган унаа зыпылдап отуруп, буларды кабат уйлордун бирине алып келди. Кубаттын жардамы менен, баары алдын ала дайындалган экен. Бир болмолуу, чакан уй. Марал эч нерсе дебеди анткени, ал озунон да кобуроок Кубатка ишенет. Албетте, ушунча кыйынчылыкта ара жолдо таштабай, колдоп эле келе жатпайбы?
Уйго кирип жайланышкандан кийин, жолдо чарчаган кызы, шылкылдап уйкусу келе баштады. Бат'баттан кийимдерин которуп, жуундура салып, кызын уктатты. Марал бардык жумушту бат бутурчу. Балким жалгыздык ошого уйроткондур, бир жагынан кызынын туйшугу болсо?. Анын ыкчам кыймылын Кубат баалачу. Азыр да нары'бери чуркап отуруп, бат эле тамак даярдай салды:
-Келиниз ага, жолдо журуп ачыккандырсыз, тамактанып алып, анан эс алыныз!
Кубат экоо унчукпай тамактанып жатышты:
-Ага, мен апама жолугуп келейин, кызды карап турунузчу?
-Озун эле бармакчысынбы?
-Ооба, барып чон энемдин бир дайынын билейин, болсо туну менен болсо да жолго чыгып, айылга барышым керек. Ушунча убакыттан бери бир да кабар албай, озум менен озум болуп жургонумо, чынында бетим чымырап, уялып турам!
-Макул, мен да атайын ошол учун келбедимби, кабатыр болбой барып келе бер!
Марал дароо кийинип, чыгып кетти.
Анын апасына болгон ызасы, мезгилдин отушу менен сары санаага айланып, кез'кез коз жаш болуп агып туруучу. Коргусу келип, кокурогуно башын коюп ыйлагысы келчу. Эми карыш жерде турса, кантип барбай кое алат?
Эшиктин чырылдаганын угуп, кууруп жаткан тамагына суу куя салып, этегине колун аарчый, босого жака жоноду эне!
Коргон коздоруно ишенген жок! Мандайында, кусалыктан коздору киртейген, дале болсо арык, озу амандыгын тилеген перзенти турду:
-Марал?
-Апа?
Кыз энесинин кучагына бой урду.
Мезгил оз энчисин алыптыр, саамай чачтары буурул тартып, чекесине тушкон бырыштардын саны мурдагыдан кобое тушуптур:
-Келдинби акыры?
-Келдим апа!
Кызын тиктеген сайын эне журогу кубанат. Улам чачтарынан сылап коюп, колдорун бекем кармайт:
'-Эмнеге келбей журдун?
-Кечирин мени!
-Мен сенден кечирим сурашым керек кызым?
-Энем жакшыбы?
-Энен жакшы эмес, сени эле кутуп жургондой кызым?
-Мен акылсыз кыз болдум?
-Андай дебе, азыр Жылдызбек келсе, сени алып барып кел дейин?
-Жок, аны убара кылбаныз, мен кошо барчу адамым бар!
Апасы кызына тигиле карады. Ошол эле муноз, ошол эле коздор! Убакыт муну озгорто албаптыр:
-Ким ал?
-Бир жакшы адам! Мен сенден кечирим сурайм апа!
-Кызым, энене жолуккандан кийин, кайра кел, сага айта турган создорум бар!
-Макул мен дагы келем!
Марал апасы менен коштошуп чыккандан кийин, ага болгон сагынычы боскорсо да, кокурогундо дале болсо дупуйуп бирдеме тургандай эле.
Балким апасы ошол создорун айтып берсе, бул сезим, туп'тамыры менен жоголоор?
Тундосу жолго чыккан унаа, тан эрте Ош шаарына жете келди. Арткы орундукта Марал, кызын кучактап, уктабай келе жатат.
Айылга келип, озу торолуп чонойгон уйдун караанын коргондо, эрксизден жашы кулады.
Ушунчалык сагынган экен. Бири'серин адамдардын кирип'чыгып жаткандарын коруп, андан бетер тынчы кетти:
-Ага кызды сиз алып кирин, мен кире берейинчи?
Унаадан тушуп эле, уйду коздой чуркады, деги тируу турса экен энекеси!

Билдирүүнү түзөткөн: Sushi_wok: 01 Август 2018 - 22:07

[Sushi_wok]

Тууган урук баары ошол жерде экен. Маралды коруп, бирин'бири турткулошуп, кубуронуп калышты. Тордо салынган тошокто энеси жаткан экен. Ону бозоруп, чачы куудай.
Марал чыдабай кетти :
-Энекебай?
Энеси унсуз жылмайып, бирдеме дегендей болду. Кыз ансайын эниле энесин кучактады:
-Энекебай, жалгызын келди!
Энеси колдорун ойдо кыла, небересинин ийинен таптап, озуно жакындатты:
-Козунду коргонго улгуроор бекем дедим эле, кудайга унум жетиптир, мен ыраазымын! деди киркирей:
-Эне, мени кечир, мендей жаман неберенди кечир!
-Бактылуу бол кагылайын!
Эненин колу шалак дей тушту.
Апасы жанылбаган экен. Байкуш эне!
Кундоп'тундоп ушул тагдыр жолунан адашкан небересин куткон тура! Бир коруп калууну самаган экен да?
Марал чырылдап жиберди:
-Энеее, эне дейм!
Кемпир'кесектер дуулдай тушушту:
-Болду алдына кетейин, энен сенден ыраазы болуп кетти!
-Кой жаман жорукту баштабай, энендин жашына жеткен адам бактылуу!
Ыйлап жатты кыз. Жок дегенде бир кайрылып койбогонуна ичи сыйрылды.
Башын которсо атасы турган экен. Экоо кучакташып алып ыйлашты. Атасы да кайратынан тая баштаптыр. Уулдары чоноюп, неберелуу болушуптур.
Боз уй тигилип, соокту ошол жака чыгарышты. Марал башына жоолук салып, боз уйдун ичине кирди.
Кубат кызды которуп, дарбазадан кире албай бир аз журоксуду. Билди жаман иш болгонун, бирок артка кайта албайт болчу, эми акырына чыгуу керек.
Аны коргон туугандары, андан бетер уу'дуу! Ошол жакта журуп турмушка чыгып, кыздуу болуптур деп тушунушту.
Сылык суйлоп, Маралдын кабагына карап турган куйоо бала, баарына жакты.
"Олгондун артынан олмок жок" бугун олсок, эртен унутулабыз, бул жашоонун мыйзамы! Мына далили!
Ыраматылык энеси, эмне козуно жакшы корунсо, баарын ушул небересине деп сактап журуп, сандыктын козун толтуруп койгон экен. Аларды коруп, Марал оксуп ыйлап жатты.
Соок коюлгандан кийин, эл тарады. Уйдо жалан уйбуло мучолору гана калды. Баары Маралдын оозун тиктешет, бирок кыз оозунан ашык соз чыгарган жок.
Атасы менен да корушпой жургонго таптакыр жат боло тушуптур. Канчалык имерилсе да, ичиндеги нерселерди айта албады. Жон гана коштошууга туура келди.
Атасы мындан ары тынбай келип, ата журт менен аралашуусун суранган бойдон калды.
Марал Кубатты ээрчип, кайра артына кайтты. Бирок коксоосу суубады! Ал энесине коп нерсени айтам деп келген, бирок жетишпей калды. Кантели, ажал экен да, Маралдын козуно корсотту да алып тынды!
Эми ага бейишин сурангандан башка арга жок!


...

[Merelisha]

анаан?;(

[Neslihan]

Сонун жазып жатасыз уланта бериңиз калемиңиз курчуй берсин

[blackStar]

Марал кайтатко бир болсо Адилетке

[Nuri1988Elim2010]

Ыйлап алдымго.аралашып жургондой

[Sushi_wok]

Шаарга келип, уйдон эч кайда чыга албай, кечке кызы менен алек болот. Апасына да ошол бойдон бара элек.
Таттуунун уктап жатканынан пайдаланып, коптон бери баш баккандан айбыгып жургон, электрондук дарегин ачты. Толтура каттар! Баары Адилеттен!
Эрки ушунчалык кучтуу экенине, озу да аябай танданды, бир да карап койбоптур.
Каттагы ар бир создо сагынуу, жылуу сезим, кутуу бар эле.
Тынч жаткан сезимдер, заматта удургуп, журогунун бат'бат сокконун байкап турду Марал!
-Ардагым! Мен сени бир коз ирмем да унуткан жокмун, болгону сенин мага берген белегинди коз карегиндей сактап, аны татыктуу чонойтуш учун аракеттендим! Мага таарындынбы жаным, таарынбачы!
Эшик такылдады. Жашын сурто сала, эшикти ачса Кубат экен:
-Келиниз!
-Макул болсон, бир аз айланып келели?
Марал кызы тарапты карап, кыйылып туруп калды:
-Таттуу азыр эле уктады эле?
-Мейли анда, башка жолу?
-Жок шашпаныз, аны ошол бойдон которуп алам!
-Рахмат жок дебегенине, келе мен которуп алам кызды?
-Журунуз!
Экоо бульварды аралап басып журушту. Кечки салкын жел, бети'башты аймалайт. Таттуу коляскада уктап жатат:
-Мен кетип жатам! Бул уйдо канча кааласан жашай бер, сени эч ким чык дебейт.
Марал сезген болчу, ошондуктан да кеч болгонуна карабай эшикке чыккан:
-Качан?
-Бугун!
Ыйлагысы келди! Бул адамды ар дайым умут менен момолоп турган, шактуу дарак элестетээр эле. Канча узуп жесе да,эч качан тугонбоочудой сезилчу:
-Мени кечирин?
-Эмнеге андай дейсин?
-Сиз куткон нерсени бере албаганым учун!
-Сен да мени кечир, билип туруп умут кылганым учун?
-Дуйнодо эки эле жакшы адам болсо, анын бири сизсиз! Эгер бироо болсо анда , ал да сизсиз мен учун!
-Мен жашоодо сендей жанга жардамым тийип, анын жанында аз да болсо омурумду откоргонум учун бактылуумун!
-Рахмат сизге ага!
-Сага дагы Акмарал!
-Эми кайтпайсызбы?
-Билбейм, бутун дуйно мен учун мекен,кааласам келе берем, каалабасам жок!
-Качан кааласаныз кайтыныз, бул уйдун эшиги, сиз учун ар дайым ачык болот!
-Андай болсо созсуз бир куну келем!
-Мен сиздин бактылуу болушунузду, чын дилимден каалаган болоор элем!
-Мен дагы карындашым! Эмне кайтмакчысынбы?
Марал башын жерге сала, ыйлап жиберди:
-Мен аны унута албай жатам ага?
Кубат колун которуп барып, саамайынан сылагысы келип , кайра токтоп калды:
-Аны куттурбо эми, жетишинче эле кутту, бул жашоодо, ар бир адам бактылуу болууга тийиш, эгер андай болбосо, ага да озу куноолуу!
-Тушундум!
Марал башын ийкегилей, ыйлап жибергенине уялып кетти:
-Мендей жинди болбосо керек бул жашоодо?
-Сен эч кимге окшобогон жансын!
-Кошунуз!
-Аман бол, озунду абайла!
Кубаттын кетип баратканын коруп, ичи туз куйгандай ачышып жатты.
-Сиз албетте бактылуу болосуз!

[Shirinim345]

Абдан кызыктуу жазып жатасыз...

[Liliya80]

[Mydearzh]

[N.mira]

[Merelisha]

анан

[Sushi_wok]

Эшикти ачкан Жылдызбек, мандайында турган Маралды коруп, эс оой туруп калды:
-Айка, сен кайдан?
Жетелей келген кичинекей кызды коргондо ого бетер козу алайды. Марал анын танкалганына конул бурган жок:
-Саламатсызбы байке, биз келип калдык?
-Кел, келегой!
-Апам жокпу?
-Бар, бар, уйдо апан,киргиле!
Апасы алдыларына дасторкон жайды. Созду эмнеден баштарынан билишпей,саамга тунжуроо басты баарын. Акыры чыдабай кетти корунот, Жылдызбек ордунан турду:
-Мен тамакты анан ичем алтыным, сыртта жумуштарым бар анан келем, силер беймарал олтургула!
Ал аялынын кирпигинен баамдап турчу. Жылдызбек чыгып кеткенден кийин, апасы кызына карады:
-Демек, уйбуло кутупсун да?
Таттуу бейкапар ойноп отурат:
-Эми анын кандай мааниси бар, эмнени
айтайын дединиз эле?
-Билем кызым, сен баарына мени куноолоп журосун?
-Эмне андай эмеспи?
-Менин да куноом жок эмес, бирок ишен, мен мындай болоорун эч качан каалаган эмесмин!
-Баары отту апа, эми убакытты артка кайтара албайбыз?
Апасы колун ушалап, кебин эмнеден баштаарын билбей буйдалды:
-Кызым, биз атан экообуз ата'энелерибиздин каалоосу менен турмуш курдук. Ал мезгилде мен Жылдызбек менен суйлошуп журчумун. Атан да мага конулу жок эле. Бир тошокто жатып, экообуз эки жакты карап жатып, кээ кундору кирпик какпай тандар атып кетчу. Атан дулдуюп суйлобой, озу менен озу журо берчу. Баарыбир "бир куну ажырашып кетебиз" деген ойдо жашообуз ото берди.
Бир куну тун жарымда атан,кызуу келди. Бир нерсеге жини келгендей, мени кучактап' опкулоп, ой боюма койбой зордоду. Ошол туну сен боюма буткон болчусун, мен сени деп, жашоом туп'тамыры менен озгорду, анткени эне болгон элем! Атанды да сен озгорттун, ал сени жанынан артык жакшы корчу, мурдагыдай уйдон безбей, сага айланчыктап, кечке болсо кечке которуп журо берчу. Бирок менден козун алып качып, такыр суйлобойт эле. Чон энен ыраматылык жакшы адам болчу, ал мага бир да катуу айтпады. Андан кийин инилерин торолду. Мен тагдырыма моюн сунуп, конуп бердим. Силер чоное баштаганынардан кийин, мен кесибим боюнча жумушка чыктым, анткени атан озу уруксат берди. Ал деле мени аяды окшойт.
Мен ошол куну комиссия катары районго барган элем, капыстан Жылдызбекти жолуктурдум, бирок мурдагы сезимдерден эч нерсе калбагандай, толкунданбадым! Баш ийкешип гана тим болдук. Жылдызбек болсо, дагы деле менден умутун узбой,кутуп жургонун коздорунон билдим. Жыйналыштан кийин, артымдан чыгып, суйлошууну сунуш кылды, мен баш тарттым, анткени атандын алдында, бетим чымырап тургандан корктум.
Бул ожор мени колдон ала токтотуп, жок дегенде бир суйлошуп, дайынымды айтып коюуумду суранып туруп алды. Менин жиним келип кетти, "кое бер мени, ортобуздагы мамиле алда качан буткон"деп, колумду силкип алдым. Кесиптештеримдин арасында мени коро албаган, бир шылуун бар эле, бул создор кандай болуп атана жеткен билбейм, кечинде уйго келгенде мени жекире тиктеп, "козумо экинчи корунбо"деди. Мен учун мындан откон азап жок болчу, ыйладым, тушундурдум, силерди ортого коюп туруп каргандым, бирок ал ишенбеди. Биринчи ойлогонум сен болдун, атан дагы сени талашты, бирок мен сени таштап кете албайт элем. Инилеринди да кандай сагынганымды, озумдон башка эч ким тушунбойт кызым! Мени жолго салгандан бир жума отпой, атан башка аялга уйлонду, балким мурдатан озу ошону ойлоп жургондур, анысы мага карангы, бирок мен аны куноолободум, ал деле суйуусун унута албай, ошол жолго баргандыр?
Баары мени намыссыз деп,жаман коруп артымдан эчен ушак таркатышты, мен эч кимисине жооп кайтарган жокмун, ошол ошол болду, айылга да бара алган жокмун. "Мен эмес, бардык куноо баланарда" деп айта албадым. Шаарга келээрим менен Жылдызбек мени тапты, тизе бугуп кечирим сурап ыйлады. Азыркыга чейин, бир да катуу айтпай, ортодо балабыз болбосо да конулумо карап жашады, себеби оз айыбын билет болчу. Жылдызбектин ата энеси абдан катуу адамдар болчу, мени кабыл алышкан жок, мени деп Жылдызбек алардан баш тартты. Жалгыз жашасам деле болмок, бирок келечегинден корктум. Адилетке конул койгонунда каршы болгонумдун себеби, "мен коргон кунду корбосун" дедим. Бирок менин колумдан эч нерсе келбеди. Эгер кечире алсан кечир мендей бейбакты балам! Мен сага жамандык каалаган эмесмин!
Марал унсуз гана, бир чекитти тиктеген бойдон тура берди. Апасына болгон кокуроктогу муз, акырындап ээрип бараар эле:
-Апа! Сен да мени кечир, мен сен ойлогондой кыз болуп чонойбоптурмун, корсо мен адашкан экенмин?
Эне бала кучакташып, копко олтурушту. Апасы Маралдын, Адилет тууралуу сурабаганынан, ал тууралуу ооз ачкандан чочулады. Негизгиси ушул жерде го, оздору деле жолугушуп калышаар?
Таттуу аларды карап, колун сербендетип кулуп коет.

***
-Адилет, мен бугун шаарга барып келейин?
-Эмнеге ?
-Бир чала калган жумушумду бутуруп келем, агана да жолугам , анан сени да алып барам!
-Мен байкем менен суйлошуп койдум ата, туз эле ооруканага жатмай болдум!
-Макул, мен келгенче кое тур!
Ата жолго чыкты. Кечээ тундо чон уулу менен суйлошуп, анын создорун угуп, ону бир кубарып, бир бозоруп, эмне дээрин билбей кыйналган. Анын эмне дегенин ким билсин, эч кимге айтпай, мынтип шаарга келди бугун.
Жылдызбек берген дарек менен, копко кыйналбай эле таап барды.
Эшиктин конгуроосун баса албай, копко турду. Сыягы мойнундагы куноолор, кетирген каталары атанын журоксуп турганына себеп болгондой.
Эшиктин тан атпай чырылдаганынан чоочуп кетти Марал. Мындай эрте ким келиши мумкун? Эч кимди кутподу эле.
Каалга ачылып, мандайында турган адамды коргон Марал артка кетенчиктеди:
-Ата?
Адилеттин атасы, келининин артында этегине оролошуп, чачтары сербейип экиге байланган, Адилетке союп каптагандай окшош кызды коруп, оозуна соз келбей туруп калды:
-Кызым сен?
Марал кызын артына бекитти. Ал мындан канча жыл мурун, озун уйунон айдап кетирген, каардуу тиктеген адамды коруп, журогу ушуп кетти. Азыр да оюу таптакыр башка жака кетти, ошентсе да ыйбаа кыла жол бошотту:
-Ичкери кириниз!
Ата мынчалык абалда калам деп ойлобогон. Озун эч качан мынтип ушул жандын алдына судуролуп келип, андан жооп кутуп отуруп калам деп кутпогон. Алдына койгон чайдан ооз да тийбей, жуз аарчысы менен улам чекесин аарчып, суйлоп жатты:
-Созду алыстан баштайын кызым,угасынбы?
Марал башын ийкеди.
-Мен балдарымдын апасына жолуккан кунуму эч качан унутпаймын. Ал менин жашоомдогу эн жакын адамым болчу. Анын аркасы менен, мен турмушта коп нерсеге жетиштим. Жылдызбек оспурум курака келип калган учурда,Адилет торолду. Ошол эле куну андан айрылып калдым.
Ата башын жерге сала, тунжурады.
Маралдын ону озгоруп кетти, бирок кайнатасынын созун боло албады:
- Ал доктурлардын "сага торогону болбойт"дегенине карабай Адилетти жарык дуйного алып келди. Мен да зар какшадым, ал "балам жалгыз калабы, билесин го жалгыздык кандай экенин,тороймун! "деп кошоруп туруп алды. "Олгондун озунун шору экен", мен кызыл эт ымыркай менен кайда бармакмын, тууган'уруктун коштоосу менен, мурдатан эле мага бой салып жургон, анын курбусу Бурмага уйлондум. Адилетке эч нерсе айтпайбыз деп, башка жака кочо качтым. Азыр ойлосом катуу жанылган экенмин. Айды этек менен жаба албастыгымды кеч тушундум. Мен озум менен болуп, катуу кайгырып, аза кутуп журо бериптирмин. Жылдызбектин бой жетип, Адилеттин чонойгонун сезбей калыптырмын. Ал беттегенин бербеген ожор чыкты. Экоондогу тен ожорлук, апасынан жуккан, мени тартышса эрксиз болушмак.
Бурма акылсыз чыкты. Мен уйдон кача баштадым. Мага баарыбир болуп калган эле. Мага биринчи сокку Жылдызбектин уйдон качып кетиши болду. Анда деле козум ачылбаптыр, "Жоодон кийин, кылычынды ташка чап" дегенден болуп, бар кучумду Адилеттен чыгардым. Аны апасынын олумундо айыптасам, экинчиден агасынын качып кетуусундо айыптадым. Ар бир кадамын карап, ушунчалык катуу турдум, мындайда Бурмага табылбай калчу. Мен туура тарбияладым деп ойлогон экенмин, мен корсо балдарымдын эркиндигин чектеп коюптурмун!
Жылдызбек кайрылбады, анын жубанга уйлонгонун укканда андан бетер ызаландым. Ал ушундай жол менен, менден атайылап оч алып жатат деп ойлодум. Мен "ата" деген атка татыксыз болдум! Эми мени балдарым кечиреби, жокпу, муну билбейм. Сага келгенимдин себеби, Адилет сени кутуп жатат балам, сен ага бар, мен силерге эми аралашууга акым жок.
Марал тизелей калып, оксоп ыйлап жиберди:
-Ата, ата мен мен..
Ата да ыйлады, келинине ыраазы боло карады:
-Сен да бизди кечир кызым?
Келини жооп берген жок, ал кайнатасынын "кызым" деген созуно эрээркеп ыйлады.
Бир кун мурун апасынын айтканын, мээсинде аш кыла албай журсо, эми кайнатасынын айткандарын угуп, ыйлагандан башканы билбеди.
Корсо ушулар кетирген каталарга эле Адилет экоо жооп берип жургон турбайбы?
Эмнеге адамдар оз мойнундагы куноосун убагында сезишпейт, эмнеге убагында кечирим суроону билишпейт?
Эмнеге башкалардын жабыр тартуусуна себеп болушат, болгондо да оз балдарынын?
Ата эч нерсе менен иши жок, мотурайып ойноп отурган кызга карады:
-Неберем, Адилетиме окшош экен!
Колун суна кызды озуно чакырды:
-Кел мага, келесинби, келчи мага?
Таттуу да тушунду окшойт, "жымын" эте куло, бери коздой талпынды.
Кан тартат деген чын окшойт?



****

[bikusim]

Сушиии ыйлаттынго(

[Merelisha]

анан?

[Rinatik94]

Эхх..(

[uikuchu]

Дагыы

[Liliya80]

[Jypara55]

уландысын кутуудобуз

[defne15]