Суперстан: begym - Профилди кароо

Беш жыл мурда бир адамды жоготуп алгам. Мен аны кандай экенин, кимдигин сүрөттөп бере албайм. Ал өтө өзгөчө болчу. Жүз эркектин катарында турса да жаркырап дароо көзгө көрүнө турган касиети бар эле. Орусча харизматичный деп коет го. Өзүнө өтө ишенимдүү, теше тиктеген өткүр көздүү, анан да себинген атырынын жыты өзгөчө укмуш болчу. Андай жыттагы атыр бар экенин ошол кишиден билдим. Беш жыл мурунку ал күн эмне болгонун ушул убакка чейин билбейм. Мен ага, ал мага өтө ынак болчубуз. Мен анын жанында таянар тоосу бар, төрт тарабынан корголгон адамдай коопсуз да, бейпил да элем. Ал мага эң эле мээримдүү мамиле жасачу. Башкадан балким шек санар белем, а ал кишиден качандыр бир мени ыйлатып кетет деген ой үч уктасам да түшүмө кирген эмес. Өмүр бою так ушинтип ал мага таяныч болуп, мен ага жөлөк болуп жашай берчүдөй сезилиптир. Чынын айтсам, ал күндү эстегим келбейт. Капысынан эле бир күндүн ичинде мамилеси муздап, буркан-шаркан түшүп, бурулду да басып кетти. Түшүндүрбөдү эмне болгонун. "Сизге эмне болду?" - деген менин суроом жоопсуз калды. Ишенбедим, кайрылбай кеткенине. Бир ай күттүм, эки ай күттүм, үч ай күттүм... Кайрылбады. Дайынсыз кетти. Телефон номерин өзгөртүп салды. Ортодогу тааныштардан жалдырап сурадым телефон номерин. Беришпеди. "Тигини менен жүрүп атат, буга үйлөнгөнү атат" - деген сөздөрдү айтышты. Сыртымдан ишенгендей түр көрсөткөнүм менен ичимден бир секунд да ишенген жокмун. Күтүүнү, издөөнү уланта бердим. Жумушуна издеп барсам (ал кожоюн болгондуктан, жумушуна анда-санда гана келчү) ал жерде иштегендер мени ага жолоткулары келбегендей, тоскоолдук жаратышкандай сезилди. Балким, шектүү шексинет болуп, аалам караңгы тартып турганга элдин баарынан шек санап туруп алдымбы, билбейм. Анан бир күнү айтышты: "Сени келсе босогодон бери киргизбегиле деп шеф бизге катуу буйрук берди, сенин көңүлүңө карап киргизип койсок, аны билесиң, биздин терибизди тескери сыйрыйт", - деп. Ошондон кийин жумушу тарапка басып барганым жок. Алгачкы бир жылда мен жашаган жокмун. Сөлөкөтүм бар, денем тирүү, жүрөгүм согуп атат - бирок ичимде жан жок. Жеген тамактын даамын билбей, ачык асманды карап бирок андан сулуулукту көрбөгөн акыбалды элестетип кое бергиле. Анан барып аздан унутулду. Жандүйнөнүн оорусу, ыза, таарыныч түп ордунан жок болуп кетпесе да, баягыдай эртели-кечи зырылдап, жүрөгүмдү зыркыратканын токтотту. А бирок анын элеси көз алдымдан кеткен жок. "Эмнеге? Эмнеге? Эмнеге?" - деп күн сайын уктаар алдында аны эстеп кайталап алуу адатка айланды. Эмне себептен бир заматта мен анын душманына айланып калганымды билгим келчү. Ушул күн сайын жаздыкка башым тийгенде үч жолу кайталанчу бир суроо көкүрөгүмдө беш жыл кадалып келди. Убакыт дарылайт деген чын экен, мурда аны өксүк, күйүт менен эстесем, кийинчерээк жөн салды көнүмүш адат менен гана эске түшүрө турган болдум. Сүйүүбү, же башкача атала турган сезимби, аны да билбейм - бирок башка адамга көңүл отумду кое албадым. Балким, бул менин чоң катачылыгым болгондур. Аны да айта албайм. Анан эле капысынан жолугушуп калдым. Күн суукта базардан шашылып чыгып келатсам, бир карылуу кол колумдан бек кармап токтотуп калды. Чочуп кетип карасам... менин арманым, күйүтүм, өксүгүмө айланган ошол адам! Кызыгы, мен өзүмдү абдан токтоо кармадым. Кубанып, толкундануу болгон жок. Күн сайын көрүп жүргөн адамымды жолдон жолуктуруп калгандай эле болдум. Же сезим жылдарга сиңип кеткениби?
Он мүнөттөй сүйлөшүп турдук. Мен анын жүзүнөн кандайдыр бир чарчоону көрдүм. Мурдагыдай эмес. Көзү мурдагыдай өткүр эмес - басмырт, боюу мурдагыдай шыңга эмес - жапыз, чачы өскөн, жүзү да күңүрт тарткансып. .. Же башта алоолонгон сүйүү толгон көздөр менен карап жүргөндүктөн ал мага элден башка көрүнчү беле? Бирок, атыр да себинбептир. А атыр себинбөө ага жат болчу. Беш жыл мурунку мени душманындай көргөн мамилеси жоголуптур. Каргашалуу күнгө чейинки жылуу мамилебиз кайра келгендей тамашалашып, күлүп-жайнап сүйлөп атты. "Андан бери көп жыл өттү го эми айта бериңизчи, ошол күнү эмне болду эле? Эмнеге капысынан эле мамилеңиз өзгөрдү?" - деген беш жыл бою жүрөгүмдө кайнаган суроону бердим. "Аны жолугуп сүйлөшүш керек да... Кой, сен үшүп кеттиң, мурдуң кызарып кетти", - дей салып, коштошууга шашылды. Айла жок, этегинен кармап жооп бер деп чыр салмак белем, мен да коштоштум.
Мен ага бүт дитимди, жүрөгүмдү, жашоомду, ал турмак өмүрүмдү арнадым эле! Мен ага кайтарымына эч нерсе сурабай, акактай таза сүйүү сундум эле! Мен аны жан бүткөндөн өзгөчө жакшы көрүп, жаман сөз, жаман көздөн кооруп, кабагы бүркөлсө кан-жаным чыркырап аядым эле! Ал мага бир да жолу катуу айтпаган! Ал мени кичинекей кыздай көрүп, мээрим толгон көздөрү менен элжиреп тиктечү! Ал жанымда жүргөндө мага башка адамдын суук сөзү эмес, акырая караган көзү да тийе алчу эмес! Ал мени калкалап коргоп турчу! Таарынчактыгымды да, эркелегимди да көтөрчү! Анан эмне болду?! Бир күндө аны башка бирөөгө алмаштырып салгандай, бир заматта катаалданып калды?! Ушул суроо, табышмакка айланып тынчымды алып келатат.
Ошол эле күнү кечинде телефон чалды. Аркы-беркини айтышып, өткөндү эстешип атканбыз, анан эле дагы баягы суроону бере койсом, "унутуп койдум", -деди да, мени сүйлөтө койбой "Макул э, дагы сүйлөшөбүз да, бул жакка адамдар келип калды",-деп телефонду өчүрүп койду. Анчалык жооптон качкыдай бир күндө эмне болуп кетиши мүмкүн? Жообу ал үчүн өтө оор болуп атабы, же жооп берүүгө арзыбай турган сурообу? Ошол бойдон андан бери бир айга жакын убакыт өттү, чалбады. Андан озунуп чалууга менин да эрким жетпеди...
Дагы деле үйлөнө элек экен. Эмнедендир аябай чарчагандай кебетеси бар. Же ооруп жүрөбү?... Ар кандай ойлор келет, бир айга жакын убакыттан бери чалбаганы - сенин мага керегиң деле жок деген белгисиби? А мен аны дагы деле жакшы көрөм...

Жүрөгүмө бук толуп кетти. Ким менен бөлүшөрдү, кимге айтаарды, абалдан кантип чыгышты да билбейм. Уккандын баары басып кетпейсиңби, сага мындан башка жумуш жокпу деши мүмкүн. Бирок ошол нерсеге күчүм такыр эле жетпей койду. Бир жерде иштеп атканыма көп убакыт болду. Шефим менден 5-6 жаш эле улуу жигит. Айлык акымды жумушка кирерде башка суммада сүйлөшкөн, бирок аны ала элекмин. Ай сайын бөлүп, бөлүп айтылган суммага 2-3 миң жеткирбей берет. Айта берип тилим тешилди. Акыркы убакта акча сурагандан заарканып да калдым. Иште талапты укмуш коет, тимеле акыркы энергия калгыча, бир тыйынынан бери толук акталып, кактап алат. А маяна берээрге келгенде, айлык бересизби деп сураарың менен карызга акча сурап аткансып, же жөн эле сурап аткансып кабагыын үстү менен карап, жаман көрүп, акча жок, болбосо эмнени берем деп баштайт. Канча жолу айттым, жок болсо бул сиздин проблемаңыз, мен иштеп атамбы, демек айлыгымды алышым керек деп. Бар болсо алдыңа жайып салмакмын дейт. Жайганыңыздын кереги жок, мага тийиштүү гана акчаны бериңиз дейм. Ай сайын ушул көрүнүш. Ушул уруш. Болбосуна койбой жогоруда айткандай 2-3 миң жетпеген сумманы алам. Эми аны мага кылган жакшылыгы деп алыптыр. Мен сага колумдан келген жардамымды берип, акча берип атам дейт. Анысын башында түшүнбөптүрмүн, кийинчерээк байкап калып, жардам бергидей мен иштебей отурсам эле берип атасызбы, мен иштеген үчүн айлыгымды гана берип атасыз. Муну жардам дебеңиз дедим. Бирок ал деле жеткен жок, дайым кайталай берет. Жумуштан чыгып кетейин десем, мени баары кыйынчылыкка туш келгенимде таштап кеткен, сен дагы ошондой турбайсыңбы деп адамдык сапаттан кармайт. Макул, анда убагында бересизби деп кайра иштеп калсам, кийинки айда ушул эле жомок. Бир жолу атайын айлык сурабай көрдүм. Ала турган айымдан бир жума өттү, унчукпайт, эки жума өттү унчукпайт, үчүнчү жума өтүп баратканда чыдабай сурасам дагы жаман көрөт. Акыркы убакта күчүм калбай баратат. Күнүнө эл сегиз сааттан иштешсе, мен он сааттан иштейм. Тогуз саат иштеп кетип кала турган болсом, сөзсүз Фейсбуктан личкама "комментарий" калтырып коет. Акчасы жок экенине ишенбейм, бергиси келген адам жоктон таап берет. бере албаса кызматчыларды жумушка алып балээ барбы, ишин жаап салып ашык маселеден арылып тынч отурбайбы. Этегимди кагып басып кетейин дейм, көп жылдан бери иштешип калганга кыйбайм. Иштей берейин дейм, кантип жашайт, кантип тамак жейт, кантип жол кире кылат деп ойлонбойт, жок дегенден башканы айтпайт. Акыркы убакта үстүмө жугунду куюлуп калгандай, же үстүмөн танк айдап өтүп кеткендей эле сезип жүрөм өзүмдү. Болушунча кемсинтип, кордоп аткандай сезилет. Сыйымдан кетип калбайын деп, анын үстүнө улуу адам болсо деп көп учурда урушту басып, өзүмдү артка тартып калам. Айлык сураш мен үчүн тозок. Айлык акы ала турган күн жакындаганда башкалар кубанса, мен санааркап баштайм. Кантип сөз жеткирсем болот?

Таанышымдын окуясын жазып атам, өзү кандай айтып берсе ошондой кылып:

Кызым бар, 2 жаш 2 ай болду. Жолдошум менен бала төрөлө электе эле ажырашкам. Эки -үч күн мурда курбу кызым бир жигит менен тааныштырды. Алтындай убактың өтүп кетип атат, аял кишиге 40 жашка чейин эле мүмкүнчүлүк бар, 40 жашка чейин бир эркектин этегин кармап албасаң, андан кийин кыйын болуп калат, аны-муну деп атып. Макул деп барып тааныштым. Менден алты жашка улуу, көрүнүшү түзүк эле киши экен. Кызымды ээрчитип баргам жолугушууга калтыра турган адам жок. Калтыра турган адам болсо да калтырбайт элем, анткени кимге үйлөнө турганын биринчи жолугушууда эле көргөнү жакшы деп ойлойм. Кызыма кандай мамиле кылса андан аркы биздин да мамилебиз белгилүү болот деп ичимден төлгөлөп алгам. Кыскасы мен ага жагыптырмын. Кызымды көтөрүшүп, паркка алып барып жакшы эле сыйлады. Ал аялы менен ажырашып кетиптир, алты баласы бар экен. Анын үчөө аялында, үчөө өзүндө экен. Эң кичүүсү 3,5 жарым жашта дейт. Балдарымды кызыңа кошуп чоңойто беребиз дейт. Иши кылып, аны айтып, муну айтып колумду сурады. Түнү менен ойлонуп чыктым, бир жагынан карасам абалым мышык ыйлагыдай. Кызымды тың багып атам дечи, бирок аял кишиге көп жүктү жалгыз көтөргөн оңойго турбайт экен. Кээде садик менен жумуш-үйдүн ортосунда чуркап жүрүп, бага ала турган күйөөгө тийип бала тарбиялап тынч өмүр сүргүм келип кетчү. Бирок, менин бир жаман адатым бар - сүйүп эле калбасам эркекке калптан эч жароокерлене албайм. Калп жылуу-жумшак сүйлөп, өзүмө тартканды билбейм. Сүйүп калсам анда менден ашкан боорукер, жароокер адам жок. Буга чейин да анда-санда тааныштар аркылуу күйөө болчу талапкерлер менен таанышкам. Бирок бирине да көңүл от күйбөй койгон кашайып. Кээде кезектеги таанышууга баратып, Кудайдан ушунчалык тиленчүмүн, азыр тааныша турган адамды бир көргөндөн сүйүп калсам экен деп. Балээсинеби? Такыр сезим жок. Бул киши сыртынан жакшы адамдай эле көрүндү, бирок жанымда баратса бир жылуулук жок да. Өлүктөй эле кетип бараттым, жумшак сөздөрүнүн бирине жылысам өлөйүн. Бир оюм айтты, балдарын кызыма кошуп энелик мээрим төгүп, бала-чакалуу үй-жайлуу болуп бапырап эле жатып калбаймынбы, убакыт-сааты менен сүйбөсөм да көнүп кетермин деп. Балдары чынында мени чочуткан деле жок, жаш балага аябай жакынмын. Бирок, ар кандай ойлоп келет экен, аялы бар, башка күйөөгө тийбептир, мен балдарды татынакай кылып чоңойтуп койгондон кийин келип алып кетип калсачы. Алты бала оюнчук эмес, эртең кайра табышып алышса, менин аларга короткон жылдарым жөн гана асманга учуп кетет. Анекдотто айтылгандай, сенин балдарың менен менин балдарым кошулуп экөөбүздүн балабызды уруп коюшуптур болбойбузбу. Ал менин кызыма ары тур деп койсо менин жүрөгүм ооруп, мен анын кызына нары тур десем анын жүрөгү ооруп... Кызым менен анын баласы оюнчук талашып уруша кетишсе, кимисине болушабыз?.. . Айтор, башымды маң кылган ойлор түнү менен тынчтык бербеди. Бүгүн дагы жолуктук. Менин кызым тентек, бир ордунда турбайт. Өгүнү жолукканда кызым аны жакшы эле жүдөткөн. Кафеге кирсек ары чуркап, бери чуркап мен анын артынан чуркап мен да жакшы эле жүдөгөм. Бүгүн да жолугушууга чакырды, барсам дагы кафе. Кызым дагы ары-бери чуркап баштаса, ий бүгүн да алып келдиңби, бирөө-жарымга таштап койсоң болбойт беле дейт. Жүрөгүмдү тикенек менен сайып алгандай эле болду. Менин жашоо кызым, кааласаңыз ушул, каалабасаңыз кармабайм деп. Бир-эки күнгө бирөөгө таштабайсыңбы эс алып келели дейт. Кенедей кызымды бирөөгө таштап коюп эс алганым курусун. Эртең, биздин мамиле болбойт окшойт, куру үмүт кылбай эле башка аял издей бериңиз дейин деп атам. Антейин деп кайра кызымды кучактап өмүр бою жалгз каламбы деп да ойлойм. Башым катты. Не кылсам? Баласы менен балалуу кишиге турмушка чыгып, бактылуу болуп кетүү мүмкүнбү?

Депрессиядан чыгуунун жолдору интернетте толуп турат. Бирок, анда шопинг кыл, шоколад же демейлер экен. Акчасы жоктор кантип чыгышат? Шопинг турмай, шоколадка жете турган акчаң жок болсочу? Депрессия деген немең акчаң бары-жогуна карабайт турбайбы. Же акчалуулар гана чыгып, акчасыздар калып кете беришеби?))

Достор, мен сиздерге курбумдун суранычы боюнча жазып атам. Анын суроосуна мен жооп таба албадым. Балким, араңарда жооп берчүлөр бардыр. Курбум үч жыл мурун балалуу болгон. Кош бойлуу кезинде жолдошу менен ажырашып кетип, бир тууган эжесинин үйүндө жүрдү. Эжеси төрөтүнө катышып, үйүнө баласы менен чыгарып келген. Эжеси Москвада иштечү, ал "мен сага жардам берем, а сен менин кызымды карап бер", - деген экен. Эжесинин кызы ошол жылы 2-класста окучу жана апасы Москвага кеткенде ар кайсы таежелери менен жашап жүрчү экен. Ошентип, сен мага жардам бересиң, мен сага жардам берем деген келишимге келишет. Курбум танбайт, эжеси колунан келгенин баарын жасап, дарыгерлерге акча берип, ага дейре кош бойлуу кезде тапшыра турган анализдердин баарын жеке лабораторияларга тапшыртып, баланын ороо-чулгоосун алып берип айтор көп эле каражат кетириптир. Төрөтканадан чыгарып коюп эле эжеси Москвага кетет, ошол менен бир жарым жылдан кийин келген. Ага чейин курбум өзүнүн баласы менен эжесинин кызын карап, алгач жарым жыл эжеси салган акчага жан бакса, жары жылдан кийин баласы бир аз торолгондон соң үйүндө тикмечилик кылып өз оокаттарын өздөрү кылышкан. Бир жарым жылдан кийин келип, кайра кетпей турган болгондон кийин курбумду какмаарлап, ар кандай сөздөрдү айтып, уруш чыгара бергендиктен, баласын алып өзүнчө кеткен. Бирок, кайсы учур болбосун, кайдан жолугушпасын, мен сага мынча акча коротком, ошону төлөп бер деп айтпагандын баарын айтат экен. Эже, менден кайтпаса Кудайдан кайтсын, кайсы акчамды төлөп берем, баламды араң багып атам деп ыйлайм дейт. Сооптун мага кереги жок, мага акча керек. Акчаң болсо анан төрөбөйсүңбү, деп каргап-шилегенге, балаңдын мүрзөсүндө ыйлап кал дегенге чейин барып, акчасы калбай калса эле келип, жок дегенде мынча акча бер деп колунда болгондогусун жула качып кетет экен. Курбумдун айтуусу боюнча, төрөгөнгө чейинки бир ай, төрөгөнгө кеткен, баланын кийимдерин алган, андан кийинки жарым жыл тамак-ашка деп салган акчасы өтө көп баалап салыптыр. Өгүнү келип, акчаны дагы деле бербей атасың, жакшылыкты билбейсиң, сокур болуп кал, көзүң аксын деп каргап кетиптир. Эми менде суроо, кандай учурда адам адамга жакшылык кылган болот? Жакшылык кылып атканда эгер ага каражат аралашса, бул менин сага берген карызым, кайра кайтарасың деп айтылбаса, берилген акчалар карыз ордуна өтөбү? курбум Кудай алдында эжесине карызбы? Жакшылыкты колкоо кылуу эмнеге алып келет?