Экообуздун пландарыбыз коп болчу. Уйлонолу дегенбиз. Кээде папасы урушса, мага келип баарын айтып берип, женилдеп алчу. Папанды ук,-деп коп айтчумун. Ал жини келе берчу. Сабакты жакшы окуйт деп эжей-агайлар жакшы көрүшчү.
Бир куну эмне болгонун билбейм, папасы менен катуу урушуп кетип, машина менен катуу баратып, авария болуптур. Папасы жини келип универден академ.отпуск алып, жазгы призыв менен армияга кетирип салган. Мени менен коштоштурганга дагы убакыт бербей койду ((
Мен кечке ыйлагам. Карындаштарына чалсам, папам урушат деп, коюп салышкан. Достору дагы билишпейт кайсы частька кеткенин.

Ал кеткенин угуп универдеги балдар мени карап тийишишет. Нагло жаныма басып, колумдан кармап алышат. Анын достору унчугушпайт! !! Бир бала ал сени таштап кетти, чего тут непонятного деп,мага жиниме тиет. Намысыма тийишишет "Ал сени карабайт, анын атасы билесинби ким? А сен кимсин? Тенин менен болсон" дешип. Мен номериме чалып калабы деп дагы телефонду жаныман чыгарбайм. Ошентип кундор отуп, окуу жылы аяктады. Аны корбогонумо коп болуп кетти. Мага анын жылдыздуу коздору, аппакай жузу, кулгону, жылмаюусу, эркелеткени, деги эле озу жетишпей жатат

Баарынан группалаш, курсташ балдарыбыздын создору мени чунчутуп жиберди. Тажап кеткем. 1 ай мурун бир бала менен таанышып, ал за мной ухаживает. Мага жигиттик мамиле жетишпей анын ухаживаниесине каршылык кылган жокмун.
Аны коргон балдарыбыз унчукпай калышты. Бирок мени ичимен бир суроо кыйнап жатат: Эми эмне болот?