7-8-класста беле же 9-дабы, сабак бутуп эки классташым менен мектептен уйлорубузду коздой баратканбыз. Алдыбыздан Мотой абамдын бизден бир жаш улуу Бакыт деген уулу жолугуп, учообузду токтотту. Кечке ан улоодон жолу болбой, кайтар жолунда капилет олжосуна тушуккан мергенден бетер маанайы сонун боло тушту тим эле. Анткени, азыр кандай билбейм, ал кезде айылдагы оспурумдордун, тестиерлерлердин арасында озунен кичуулорду эбеп-себеби жок эле тируу оюнчуктай ойноп эрмектеген, корондоп коркуткан, ыдык корсотуп ызаланткан, ошондон аброю асмандап, жан дуйносу жайнап кеткенсип кадимкидей рахат алган айрым тентектер боло турган. Алар жолукпаса деле атын угуп, келбетин элестегенде кадимкидей заарканып, дагы кайсыл жерде кабылып калам деген санаа журокту мыжыгып, ушул бойдон жолубуз такыр эле кесилишпей калса деле мейли эле деп чын дилден кайыл болчубуз. Эмнеден улам экенин ким билсин, тентуштарынын арасында "Бармалей” аталып кеткен арыкчырай,тирикарак, чыйрак, кара тору тусу андан бетер катаал корсоткен Бакыт да ошондой "шок болсун, шок болбосо жок болсун” дегидей тентектерден эле.
Билдирүүнү түзөткөн: Glucke: 07 Апрель 2020 - 23:36