“КУРОРТКО КАЧЫП ЖҮРҮП КҮНДӨР ӨТТҮ”
– Мен мектепте окуп жүргөн кезде эле ар кандай сынактарга катышып жүрдүм. Мугалимдер “сен ушинтип эле окууну унутуп жүрө бересиң” деп көп урушушчу. Сабактардан эң жаман көргөнүм математика эле. Мугалимге жагынайын деп көп аракет кылсам да, ал жактырчу эмеспи, айтор, эптеп кетиш кыйынга турду. Кызыгуу анча болбогондуктан, сабакка келип, парталаш кызымдан көчүрүп кутулуп кетчүмүн. “Башкысы, бир сомго бир сомду кошо алам да” деп күлүп калар элем. Бирок кийин бүтөрдө эжейим “сени эркелетсем, такыр окубай коймоксуң, аракет кылдың” деп сүйүнтүп койду.
Анан да 10-класста укмуш тентек класс элек. 2-сабакпы, качан болсо деле мугалим 5 мүнөт кечикти дегиче отургучтарды көтөрүп, сумкаларыбызды асынып алып курортко муз тепкени кетип калчубуз. Эжейлерибиз урушуп эле басып жүрүшчү.

“НИ РЫБА, НИ МЯСО” БОЛУП ЖҮРӨМ”
– Гүлшан Молдоева, Анаш Кадыроваларды экрандан көрүп, аябай суктанып, «кантип иштешет болду экен?» деп кызыга берчүмүн. 2011-жылы март айларында кастинг жарыяланып, катышып калдым. Өтпөсөм деле керек деп ойлогом, бирок мени тандап калышты. Эфирге чыгып, элге таанылып калганыма жетекчим Алтынбек Жумаев себепкер болду. Алгач тренинг, мастер-класстарга барып даярданып жүрдүк. Бир күнү эле “минтип жүрсөңөр убакыт өтө берет” деп мени түз эфирге жаздырып коюшту. Жүрөгүм дүкүлдөп, ашыкча кыймылдай албайм десеңиз. Камеранын сүрү аябай күчтүү экен, калем сап жылып кетсе да жан талашып аны акыры-ын жылдырып, сөзүмдү унутуп калсам, коёнектей көзүмдү тостойтуп калар элем. Сөзсүз эфирди үйгө барганда көрүп чыгам. Адашканым башкаларга кандай билбейм, мага дароо билинет, бозоро түшөм, көздөрүм чекчейип. 8-класска че­йин орус класста окугандыктан, азыркыга чейин ата-энеме “эмнеге мени орус класска бергенсиңер? Азыр ни рыба, ни мясо болуп жүрөм” деп нааразы болуп калам.
Жакында чоң программалык концертте алпаруучу болгондо мага чоң сыноо болду. Экран менен миңдеген адамдын жүзүн карап сүйлөгөн башка экен. Ушунчалык сөзүмдү даярдап алсам да, унутуп калам деп корктум. Кече бүткөндө сүйүнүп, өзүмдүн эле экраным жакшы экен деп калгам.
Жумуш менен жүрүп, окуум азыр экинчи планга чыгып калды. Мурун бир сөздү уксам бат эле чычалап, аягына чейин укпай теригип кетчүмүн. Азыр болсо өсөм деген киши сынды туура кабыл алыш керек экен деген ойдомун.

“СУЛУУЛАР СЫНАГЫН САТЫП АЛДЫ ДЕШКЕН”
– Сулуулар сынагына катышуу жана жеңишке жетишүү кыздардын баарынын эле кыялы эмеспи. Мен да эл катары 7-каналдан эмес, шаардын тургуну катары катышып, өзүмдү сынагым келди. “Эл оозунда элек жок” демекчи, сиздердин сайтыңыздарда да жазып жатышат, “7-канал өздөрү уюштуруп, өзүнүн кызын жеңүүчү кылып койду” деп. Ал эмес, ата-энелер чогулуш кылып, “1-орун сатылып алыптыр” дешти сынак алдынан эле. Кайдан сатып алмак элем, ата-энем карапайым эле адамдар болсо?! Сынак бүткөндөн кийин “сатып алдың” деп кыр көрсөткөндөй болду, бирок мен маани берген жокмун. Сынакка катышканда биринчиликке деп ойлогон деле эмесмин, ушунча катышкандан кийин жок дегенде бир наамга илинсем экен деп гана ойлогом.

“ЖИГИТТЕРГЕ УБАКТЫМ ЖОК”
– Ата-энем айылда турат да. Үйгө “Жорокандын кызын келин кылып алсакпы дедик эле” деп келгендер көп болот экен. Апам айтса эле “мен эмне, дүкөндөгү буюммунбу, жакшы экен, алыш керек дегендей?” деп таарынам. Чынында, көз артып, “таанышалы, жолугалы” деген жигиттер бар. Бирок азыр менин жигиттерге убактым жок. Чечкиндүү, жөнөкөй, шайыр жигиттерди жактырам. Курбуларым “сага шайыр жигиттин кереги жок. Сен да көп сүйлөйсүң, ал да көп сүйлөсө, экөөңөр тең эшикке чыгып кетесиңер го” деп күлүп калышат. Көрүүчүлөрүм менен байланышып калсам, “сен жөнөкөй эле турбайсыңбы” деп таң калышат. Азыр карьера курам деп чуркап иштеп жүргөн чагым. Бирок бизде менталитетке ылайык, аялзаты үйдүн куту болуш керек дегенге да кошулам...

“ПЕЙИЛИ­БИЗДИН БУЗУЛУП БАРАТКАНЫ ӨКҮНДҮРӨТ”
– Жакында 12 күнгө Польшага мультимедиялык журналистика боюнча тренингге барып келдим. Ал жактын элин көрүп, калкыбыз менен салыштырып көпкө ойлондум. Бизде сый-урмат жоголуп, пейилибиз бузулуп баратканына өкүнөм. Бирөөнүн бутун басып алсаң, “ай, көзүңө карабайсыңбы?” деп чаап жибергенге чейин барат. Польшага кетип жатканда аэропортто кызыл линиядан өтүп кеткен экем, ал жактагы байке “ары тур, каякка, жашың канчада?” дейт керсейип. Ал эми Польшада “саламатсызбы, эмне максат менен келдиңиз?” деп сурашат. Бизде кандай болсо да бутуңдан башыңа чейин карап, анан араң жооп беришет го. Ошонубузду калтырсак жакшы болот эле.

Гүлжамал Бөрүкулова
jalalabad@super.kg