(Башталышы өткөн сандарда)

– Угуп жатам, ким бул?
– Бул Жанар. Эсиңдеби, мен сага чалам дедим эле. 1 саат убакыт бөлө аласыңбы?
– Мм... Мейли, кайсы жерден жолугабыз?
– Баягы эле жерден. Горький сейил багынан. Мен ошол жерде болом, саат 1ге келе бер.
– Келиштик.

ххх

Жанар Горький сейил багындагы баягы кафенин жанында кол чатыр кармап туруптур. Кыз унаасын токтотуп жатып аны бир карап алды. Жамгыр дыбырап төгүп жатат. Унаасын токтотуп, эшикти ачайын дегенде жигит жетип келди.
– Кам санаба, менин өзүмдүн кол чатырым бар,- кыз жамгырдан коргомокчу болуп даярданып калган Жанарга сүйлөдү.
– Бизге эки кол чатырдын кереги жок. Аны жөн эле кой.
Кыз жылмайып койду. Жанар аябай жасанган экен. Апапак көйнөк, кара шым кийип алган. Үстүндө кыска плащ. Кыз кол чатырын калтырды да, Жанарга жанаша түшүп, анын кол чатырына жашынды. Аруукесинин тааныш, сагындырган, жигитке гана белгилүү болгон жагымдуу жыты Жанардын жан дүйнөсүн аңтар-теңтер кылып жиберди.
– Бир аз сейилдейли,- жигит үн катты. Алар аллея менен бак аралай жөнөштү.
Бир аз баскандан кийин эле Жанар кол чатырды бүктөп койду. Кыз түшүнбөй калды. Жамгыр дале төгүп жаткан болчу.
– А эмнеге кол чатырыңды бүктөп алдың?- кыз ичиркенип токтоду. Жигит унчукпастан анын маңдайына келип жылмайып туруп алды. Нөшөрлөп жааган жамгыр заматта экөөнүн чачтарын суулантып жиберди. Кыз жигиттен көзүн ала албай жатты. Жанар "үн-сөзсүз эле жамгыр алдында тура берүү керек, ал эстейт" деп ойлогон болчу.
Майда тамчылар кыздын узун кирпиктерин суу кылып, ал Жанардын көзүнө өзгөчө сулуу көрүнүп жатты. Эң биринчи ирет Жанар Аруукесин ушундай абалда көргөн. Анда кыз көзүнө периштедей эле көрүнгөн болчу.
Кыз үндөбөдү. Ал жигиттин оюн түшүндү. Жанар менен көпкө тиктешип турду да:
– Ооба, мен сени көргөм. Ушундай абалыңда. Суу болуп, ак көйнөкчөн тургансың,- төбөсү көккө жете түшкөн Жанар кубанычынан кыйкырып жиберейин деп, бирок кыз болгону бир гана элести эстегенин түшүндү. Кыздын жүрөгү тез-тезден согуп жатты. Ал чын эле маңдайында турган бул сымбаттуу жигитти дал ушундай абалында көргөн экен. Үзүл-кесил элес анын аң-сезиминде улам пайда боло калып жатты.
– Менин атым Жанар.
Кыз кыйлага чейин аны карап турду да, анан жылмайган түр менен:
– Мейли, бүгүнчө менин атым Арууке болуп турсун.
– Абдан жакшы.
– Эми кол чатырыңды жазасыңбы?
Кол чатыр жазылды. Экөө тең жылмая бир кол чатырдын алдында жанаша басып жөнөштү.
– Арууке деген ысым эмнени түшүндүрөт?
– Арууке – ыйык, таза жан деген мааниде,- жигит кыздын ысымын орусча которуп түшүндүрдү.
– Мм, сонун ысым экен. А Жанарчы?
– Ал ар кандай мааниде колдонула берет.
– Мисалы?
– Мисалы... Мисалы, вулкан деген маанини берет.
– Хе-хе, вулкан?!- кыз күлүп жатты. – Менин оюма койсо, сени козу карын деп эле коймокмун,- деди кыз күлгөнүнөн жазбай. Жанар тык токтоду.
– Сен эмне, баарын эстедиңби?
– Жок. А эмне болду?
– Мени козу карын деп жатасың го?
– Жок, мен оюма келген нерсени эле айттым. Сен мени чочутуп жибердиң. Болгону кол чатырыңды кармап ак көйнөк кийип турсаң, козу карынга окшошуп калат экенсиң,- көзүн Жанардын үмүттөнгөн көздөрүнөн ала качкан кыз ыңгайсыз болуп кетти.
– Аа, кечир,- ортодо ыңгайсыз жымжырттык пайда болду.
– Мен кетейинчи,- кыз артына бурулуп басып жөнөдү.
– Сенин келгениңе болгону 40 мүнөттөй эле болду. 1 саат убакытка келишкенбиз,- Жанар арттан үн катты.
– Уф-ф!- кыз токтоду. Белгисиз күч аны токтотту. – Биз кайра башынан менин ким экенимди териштиргени жатабызбы? Чын, каалаган жокмун. Болду, жетишет! Мен Джимин. Джи бойдон эле калайынчы.
– Бүгүнчө Аруукесиң, жана өзүң айтпадыңбы?
– Сен ар бир сөзгө жабышат экенсиң.
– Кел, урушпайбыз,- Жанар жакын басып келип кызды тиктеди. Аруукеси сулуу эриндерин кымтып алып жинденип турган. Мына ушул жерден жигит өзүнө ээ боло албай калды. Кызды өзүнө тартты да, эриндеринен катуу өөп туруп алды. Чочуп кеткен кыз адегенде бошонууга аракет кылды, бирок Жанар абдан эле күчтүү экен. Тоготуп да койгон жок. Муну көрүп кыз жигитти чапкылаганга өттү. Бирок мунусунан да майнап чыкпады.
– Жинди!- Жанар бошотору менен кыз аны жаактан ары чаап жиберди да, басып кетти. Жигит ээрчиген жок.

ххх

Унаасын зуулдата айдап бара жатып кыз ачууланганын токтото албай баратты.
– Акмак десе!- Жанардын кылыгын эстеп улам ачууланат. Бир убакта ал эмнегедир жылмайып жиберди. "Жинди" деди ал ошол жылмайган калыбында. Маңдайдагы күзгүдөн өзүн бир карап алды да, күлүп койду. Ооба, канчалык ачууланганы менен, ага Жанардын өпкөнү жакты. Көрктүү узун манжаларын эриндерине тийгизип, рулда баратып жылмайып жатты. "Бирок сымбаттуу жигит экен" деди оюнда.
Ушул учурда телефонуна чалуу келди. Жанардын номуру экен. Албай коё албады.
– Сен эмне, эч нерсе эстеген жоксуңбу?
– Өпсөм эле баарын эстейт дейсиңби?
– Эстешиң керек.
– Эстеген жокмун.
– Анда дагы бир жолу өбүшүм керек.
– Жинди,- кыз жылмайып койду.
– Негизи рулда баратып телефон менен сүйлөшкөн кооптуу,- Жанардын бул сөзүнөн кийин кыз эки тарабын карады. Анын оң капталында Жанар таксиге отуруп алып аны карап сүйлөшүп келе жаткан экен.
– Болду эми токтоңуз. Кофе ичебиз,- Жанар күлүп койду.
– Жинди,- деди кыз жылмая. Анан жол жээгине барып токтоду.
– Сен менин өпкөнүм буга жаккан тура деп ойлоп алба. Болгону кофе ичким келип жатат,- кыз унаасынан түшүп-түшпөй актана кетти.
– А мага жакты өпкөнүм,- Жанар жылмайып койду.
– Мактанчаак!
Эмнегедир алар ушул болуп өткөн окуялардан кийин бири-бири менен ээн-эркин тамашалашып, эски тааныштардай сүйлөшө башташты.
– Бетим ысып жатат,- кофе ичип отуруп Жанар үн катты.
– Эмнеге?
– Эмнеге дейт. Катуу чаптың го.
– Аа... Дагы жакшы тепкен жокмун.
Экөө күлүп калышты. Кыйлага чейин кофе ичип отуруп кеч кандай киргенин да байкашкан жок...

(Уландысы кийинки санда)

Марат Жанбараков