(Башталышы өткөн сандарда)

Анткени Ахмед оорукчан, кем акыл төрөлдү. Ал баарына муктаж болчу. А мен соо элем. Бирок ошол эле учурда мен да мээримге муктаж бир бала болчумун. Билесиңби, эне, ошол кичине Керемдин созулган колу азыр да созулуп турат. Бирок сен көрбөйсүң. Адатыңча көрбөйсүң.
– Уулум, кечир бизди.
– Мээримге суусаган жүрөк катып, таш боорлукка өтүп кетти.
Энесинин башы шылкыйды.
– Бирок азыр мага анын өмүрү керек. Эне, буга чейин сен Ахмеддин өмүрү үчүн кандай күрөшүп келген болсоң, мындан ары да улантасың. Уктуңбу, эне? Анткени мен уулумдан айрыла албайм.

ххх

– Мен билип турам, Данияр байке, анын мага болгон сезимин билип турам. Бирок жооп кайтара албайм. Жок, бул мамилени токтотпосок болбойт. Мен Диананын кыйналышын каалабайм.
– Алибек, кызга бир шанс берип көрөсүң, балким, өзүңө да. Жамиля... Эми анын жашоосу башка, менимче. Сен муну кабылдабасаң жашооң жакшы болбой калат, баатыр.
Алибек үн катпады. Үзүлбөгөн үмүт «Балким. А балким, келер. Кайсы бир күнү келер» деп чырылдап жатты. Данияр байкесине Стамбулда бир жолу жолугуп, кийин бир тууган агасындай болуп калган. Шаарга келгенде окууга тапшыртып, өзүнүн жанында алып жүрүп журналисттик ишти ийне-жибине чейин үйрөттү. Агасы да, кесиптеши да, устаты да, ымандай сырын айта алган сырдашы да ушу адам эле.
– Мен Диананы жөн гана үмүткөр кылгым келбейт. Ал жакшы кыз, жакшы адамга жолугушу керек. Мен баарын ага түшүндүрүп айтышым керек,- деди ал чыгып бара жатып. Данияр анын мүнөзүн билип калгандыктан үн каткан жок. Чыгып кеткенден кийин оор үшкүрүп алды да компьютерине үңүлдү. Биринчи жолу Алибекке жалган айтты. Ал Жамиля менен жазышып, Алибектин жашоосу тууралуу айтып турчу. Алибек эч бир социалдык тармактан Жамиляны таппай койгонун айткан. Бирок «Лейла» деген ат менен Жамиля өзү байланышка чыкты. «Сиз Алибектин журналист байкеси экениңизди билем. Ал тууралуу сизден билип турайын, мүмкүн болсо. Сизди араң таптым» деп кат келген. Ошол 4 жылдан бери тымызын Алибектин чоо-жайы тууралуу жазып коёт. Бирок Жамиля өзү тууралуу таптакыр айтпашын суранган эле. «Алибектин жашоосуна бирөө кирди. Бирок ал сенден дагы деле үмүт кылып жүрөт. Мен ал балага кантип жардам берем билбей калдым» деп жазды ал. Жазсамбы, жазбасамбы деп туруп атайын жазды. Мындан аркысын дагы көрө жатарбыз деп ойлонуп турду.

ххх

– Мен... Мени кечирип кой. Сенин мага болгон сезимиңди билем. Бирок мен сага ошондой сезим менен жооп бере албайм.
– Билем,- деди Диана көңүлсүз.
– Унут мени. Алаксы, башкаларды байкап көр.
Диана чекесин тырыштырып алды. Аялдын намысына тийген жаман. Ызасы кекиртегине кептелсе да эрдин кесе тиштеди.
– Сен алаксый алдыңбы? Сен унута алдыңбы ал кызды?
– Менин жөнүм башка.
– Эмнеге? Сүйүү баарына бирдей келет. Ачуусу да, таттуусу да окшош болот.
– Ал сүйүү эле эмес, Жамиля мен үчүн андан да башкачараак, чоңураак нерсе. Мен аны кичине кезимден баштап сүйдүм. Ал менин каныма кирип, кан тамырларым менен жүгүрүп калган. Андан кийин деле кыздар болду, бирок Жамиляга окшош сезимди эч кимден туя албадым. Ал таптакыр башкача нерсе. Айтып түшүндүрө албайм. Ошол үчүн сени да кыйнагым келбейт.
– Мен макулмун!
– Эмнеге?
– Сени эч качан андан кызганбаганга, сенин жашооңдо анын орду бар жерге көз артпаганга. Эгерде жолуңар биригип кала турган болсо, мен үн катпай жолдон чыгып орун бошотуп бергенге. Мен баарына даярмын, Алибек.
– Жинди болбо.
Кыздын көздөрү күйүп-жанып туруптур. Коркуп кетти жигит. Өлүмдөн да коркпойм деп жүргөн жаны ушу кыздын баатырлыгынан, күчтүүлүгүнөн, сүйүүсүнөн коркуп кетти. Бир чети кызыкты. Аттиң, кайсы бир учурда өзү сүйүүсү үчүн ушундай күчтүү боло албаганына өкүндү.
– Сага оор болот мени менен жашоо,- деди сөз таба албай.
– Мейли, оор болсун, азап болсун. Мен көтөрө алам! Күчтүүмүн, спортчу эмесминби,- деди ал жаш аралаш күлүмсүрөп.
Жок деп баш чайкай албады. Кайсы бир учурда чайкагысы да келбей турду. Анткени бул күчтүү кыз эми эле анын жүрөгүнө бийлигин жүргүзө баштаган эле.

ххх

Алибек үйлөндү! Ушул эки ооз сөз Жамилянын үшүн алды. Данияр байкеси жазган экен. Мына, сүрөтүн да жибериптир. Татынакай, бойлуу кыз Алибекти кучактап турат. Анын Алибегин! Жүрөгү тез-тез кагып, дем жетпей бара жатты. Ишенгиси келбеди. Көзүн ирмеп сүрөттү тиктеп турат. Колуктунун көйнөгүн кийген кыз жана Алибек. Кызганыч өрттөп бара жатты. Жөн эле барып боюн жардан таштап же деңизге чөгүп өлгүсү келди. Мындан башка нерсе бул оордукту, бул азапты токтото албачудай. Бакчада уулун ойнотуп жатканын да унутуп койду. Теңселип туруп дарбазага жөнөдү. Энелеп аркасынан чуркаган баласына да көңүл бурбады. Керемдин машинасына бет алып кетип бара жаткан. Бул көрүнүшкө таң кала тиктеп турду. Чуркап жетип аны колдон алды.
– Сен кайда?- деди ал Жамилянын нес болгон абалынан коркуп. Ал үн каткан жок. Эч кимди, эч нерсени көрбөгөндөй абалда.
– Деңизге барам,- деди ал эрдин араң кыбыратып.
– Азырбы?
– Азыр.
– Эмне болду сага?
– Бул...- деди ал колундагы чөнтөк телефонун көрсөтүп. Сүрөттө үлпөт кийимчен Алибек менен бейтааныш кызды көрдү.
– Жүрү бул жакка,- деди Керем бакчанын эч ким көрбөгөн жагына бет ала. Отургучка отургузуп, суу ичирди.
– Ыйла,- деди ал буйрук бере.
– Жеңилдей түшөсүң.
Жамиля ыйлай албады. Тиктешип отура беришти.
– Мен эми эмне кылам?- деди Жамиля айласы куруган үн менен.
– Кантип жашайм? Ал менден үмүтүн үздү, а мен андан үзө албайм.
– Жамиля...
– Кызык, адам канча жолу өлө алат?- деди ал Керемге тиктеп.
– Мен канчанчы жолу өлдүм? Сен мени канчанчы жолу өлтүрдүң? Эми чындап өмүрүмдү алып тынчы. Мени өлтүрүп салчы. Түшүнөсүңбү, мен өлүп баратам. Ичим чок болуп жанып-күйүп баратам. Ал үйлөндү! Бүттү баары! Менин акыркы үмүтүм бүттү. Мен...- энтигип ыйлаган Жамиля отургучтан жерге кулап түштү. Өксүп, өзүнүн чачын жулуп, жерге оонап, башын койгулап ыйлап жатты. Керем эч токтото албады. Колун тийгизсе эле мындан жаман болорун билет. Андыктан эч нерсе кыла албады. Тиктеп туруп чыдай албай кетти. Машинасына отуруп өзү айдап жөнөдү. Ээн жерге келгенде гана токтотуп рулга өбөктөй калып ал дагы ыйлап жиберди. Дал эле Жамилядай өксүп, боздоп ыйлады. Жараткан баары бир адилет эмеспи. Кимдин көз жашына ким себепкер болсо, ал ар дайым жазасын алар.

ххх

Аял узак сапарга чыккандай. Азыр деле бир кездеги сулуулуктан кабар берип турган жүзү санаа баскандай.
– Бир жериңиз ооруйбу?- деди жанында отурган адам.
– Жок, оорубай эле. Кызыма кетип бара жатам.
– Кызыңыз кайда?
– Орусияда.
– Азыр балдар баары эле бөлөк жерге кетип жатышпайбы. Ошентпесе да болбос. Кызыңыз канча жыл болду кеткенине?
– 4 жыл.
Аялдын сүйлөгүсү келбегендей түрүн көрүп жайына койду сапарлашы. Арзуу кызы Нуриляны издеп чыккан. 1 жылдан бери кабары таптакыр чыкпай кетти. Жалгыздык жанына батты. Кызынан санаасы чыдабай машинасын сатып, чарбасын коңшуга табыштап Орусияга кызын издеп бет алгандагысы...

(Уландысы кийинки санда)