(Башталышы өткөн сандарда)

Ваннага кирген Алибектин энеси кыйкырып жиберди.
– Бул эмнең кокуй күн?! Алибек, кайдасың, уулум?
Диана кан болгон билектери менен полдо жаткан экен. Эмне кыларын билбей карбаластаган энеси телефон чалды. Ал телефонун алайын деп жатканда Жамиля алдырбай койду.
– Бүгүн меники бол, суранам. Бул түнү меники бол,- деди кумарлуу шыбырап.
Алибек ким чалып жатканын караган да жок. «Тез жардамга» чуркаган эне, ортодо чырылдап ыйлаган наристе. Сыртта болсо дагы деле жамгыр жаап жатты.

ххх

Диананын өмүрү коркунучта эмес дегенден кийин гана жакындары терең дем алышты. Башы шылкыйган Алибек эмне кыларын билбейт. «Бул жинди кызбы? Жашоосунан мен үчүн баш тартып кете турган болуптур. Бул эмне шумдук? Кайдан жолуктум буга? Мындан ары эмне кылам?..» Небересин көкүрөгүнө кыскан энесин карап алып Алибектин жүрөгү мыкчыла түштү. Бели ооруп турса да колундагы наристени силкилдетип сооротуп жатыптыр.
– Сиз үйгө барыңыз, апа, мен бул жерде болом. Коркунучтуу эч нерсе жок деди. Бала да ачка болду.
– Мейли, сен жанынан кетпе. Телефон чалып тур,- деди чарчаңкы ордунан турган энеси. – Кече кайда элең? Кечке телефон чалдым, албай койдуң.
– Укпай калыптырмын, апа. Түнү менен таксиде иштедим,- деп койду көзүн ала кача.
Таң атканда Жамилянын коюнунда жатканда досу СМС жазганын, Диана билектерин кесип салганын андан укканын жашырды. Өзүнө келген Диана маңдайында отурган Алибекти көрүп күлүмсүрөп койду.
– Демек, тирүү калган экем.
– Артисттик кылайын, мени коркутайын десең, ишке ашпады. Кан көп жоготуп койдуң.
– Хм, ооба, туура айтасың. Акыркы көзүрүмдү колдонсом, ал дагы ишке жарабады.
– Диана, сен эмне кылып жатасың? Мени ушундай нерсе менен токтотом деп ойлоп жатасыңбы?
– Жок.
– Анан?
– Мен сенсиз жашай албайм.Жөн эле жашай албайм, Алибек. Биринчи күндөн баштап... Жүрөгүмө бир от түштү. Ага эч кимдин алы жетпей калды. Эч нерсеге карабай, мени сүйбөгөнүңө карабай тийип алдым. Күйөөсүнүн сүйүктүүсү эмес экенин сезип жашоодон артык аялга оор нерсе болбосо керек. Бирок мен күчтүүмүн, чыдайм дедим. Ал дагы аз болду сага. Тигиниңди көзүмдүн алдына алып келип койдуң. Мен сени аны менен бөлүшө албайм. Андан көрө өлгөнүм артык. Бул келесоолук де, акылсыздык де, акмак болбо де. Бул сүйүү...
– Жок, бул өзүмчүлдүк,- деди башын чайкаган жигит.
Алы кетип калган экен, аялы шыбырап сүйлөп жатты. Бирок баары бир ал Жамилядан баш тарта албайт эле. Андан эч бир күч баш тарттыра албасын жүрөгү менен сезип турду.

ххх

– Сен чындап ушундай чечтиңби?
– Ооба, Данияр байке. Мен кетем Стамбулга. Бул жерде иштей да, жашай да албачудаймын. Колумда балам, сиңдим, энем бар. Стамбулдан иш табам. Анткени англисче жакшы билем.
– Эң негизги себеби эмне?
– Алибек.
– Хм, Алибекпи? Эмне дейин? Балким, туура кылып жаткандырсың. Диана мурунку күнү өзүн өлтүрө турган болуп кан тамырларын кесиптир. Оор абалда жатат.
Жамиля таң кала тиктеп калды.
– Ооба, туура кылып жатам,- деди ал жаш аралаш күлүмсүрөп.Коштошуп чыгып бара жатып ал Алибекке арнаган конвертти таштады. Узун бойлуу, чечкиндүү кадам таштап бараткан кыздын аркасынан суктана тиктеп турду Данияр. «Сендей күчтүү кыздар аз. Жолуң ачык болсун, карындашым. Сен аны анын бактысы үчүн таштап кетип баратасың. Ал ар бир аялдын колунан келе берчү иш эмес».

ххх

Чачы түшө бергенден улам алып салышкан Нуриля азыр кичине болуп кеткен эле. Жаны кыйналып турса да жол азабына эч нерсе дебей чыдап жатканына Жамиля ыраазы. Мекенине кетип баратканына сүйүнгөн уулу, көзүнүн нуру өчкөн энеси... Булардын эч бири Жамилянын жүрөгү канап жатканын сезбеди. Аэропорттон Алибекке улам бирөөнүн караанын окшоштуруп жиберет. Акыркы учурда келип калса, колунан тартып алып калса...
– Сен артыңа эмне эле кылчактап жатасың? Бирөө-жарым узатканы келет беле?- деди апасы акыры.
– Жок, келбейт эч ким. Караган жокмун.
Бирок жашоо кинодогудай болбоду. Алибек келип колунан тартып алып калбады. Учакка түшүп беркилер оор уйкуга кеткенде гана көз жашына эрк берди. «Бул жолу да жеңилдим. Аракет кылсам да болбоду. Эмне мынча жүрөк жанчылып жатат? Демим кысылып, жаным көзүмө көрүнүп... Болду, токтотчу, жүрөк. Мени мынчалык кыйнабачы, болду».
Ыйлап жатты. Энтигип, эзилип, адатынча үнсүз ыйлап баратты.

ххх

Диана жакшы болуп калгандан кийин Алибек Жамилянын үйүнө келди. Коңгуроону кечке басып турду. Эч ким ачпаганынан коңшусунун эшигин какты.
– Кечиресиз, бул үйдө жашагандар...
– Кетти.
– Ким? Кайда кетти?
– Чет өлкөгө.
– Эмне деп жатасыз? Кайдагы чет өлкө?!- жини келип кыйкырып жиберген жигитти тиги олурайып карап туруп эшигин жаап алды. «Мүмкүн эмес» деп башына келген ойлордон жан талаша качты. Экинчи эшикти ургулап алардан да ошондой жооп алды. Шалдая түштү.
– Мүмкүн эмес...- деди башын чайкай.
– Кечиресиз, мага бир нерсе дедиңизби?- деди каршысындагы. Тигинин коркунуч каптаган көздөрүн таң кала тиктеп турду. – Бул жердеги жакын адамыңыз беле?
Эч нерсе деп түшүндүрө албады. Тамагына кептелген тоголок нерсени араң жутту. Басып баратат басып баратканын сезбей. Дем алып жатат дем алганын сезбей...
– Эй, көзүңө кара, бала.
Кетип баратып бирөөнү уруп да алды. Жинди болгон немедей көчөдө басып жүрө берди. Ыйлай албай койду. Көкүрөгүнө бир чоң таш келип кептелип калгандай. Бакырып-өкүрүп колуна тийгендин баарын тыптыйпыл кылгысы келди. Анте да албады. Бул бүтүн дүйнөнү жагып, отуна кошо күйгүсү келди. Күйүп баратты...

Ххх

– Өзүңө кел. Канча күндөн бери ичип жатасың? Аяш апам да жинди болгону калды,- деди Данияр.
Туруп кебетесин карады. Бир жумадан бери укмуш болуп калган экен.
– Бул менминби?- деди ичинен таң кала.
– Апаң өлгөнү калды бир жумадан бери,- деди Данияр. Эсине апасы келди. Анан аялы, соңунда кызы.
– Жамиля...- деди Данияр.
– Айтпа, байке, мага атын да айтпа.
– Сага таштап кетти. Кааласаң оку, каалабасаң өрттө,- деди да, маңдайына таштап чыгып кетти...

(Уландысы кийинки санда)